In the Air

IN THE AIR

Maandag 14 januari

Wat was dit spannend! Bij boarding zagen wij hoe enormous dit vliegtuig was. 
Ik had gisteren nog onze seats in het vliegtuig kunnen aanpassen en klikte ik een twinseat aan. Geen idee wat het is 🙈 maar het leek ruimer, konden we achterin zitten en bij het raam. 
Deze reis geeft soms een enorm dubbel gevoel, wetende dat je naar dorpen toe gaat waar ze veel minder hebben dan wij. 
De contrast tussen hoe wij leven en waar wij mee bezig zijn en hoe de mensen in India hun dagen zullen moeten invullen is zo anders bedenk ik me. 
Tijdens de voorbereidingen maar ook met onze comfortable keuzes die wij maken het soms lastig vindt het te kunnen begrijpen dat dit werkelijkheid is. 
Ik neem plaats bij het raam en mijn moeder naast mij. Mijn moeder vind het best spannend en probeert haar handbagage op te bergen maar vertelt ondertussen aan mij dat ze er eerst iets uit wilde halen om bij haar te houden. Al haar bedenkingen en overwegingen  vertelt ze aan mij, ik keek voor me uit en zag allerlei soorten mensen binnen komen in het vliegtuig. Voordat ik ook maar antwoord terug kon geven had ze haarzelf al antwoord gegeven. Ik kijk haar aan en gaf haar een knipoog, " zou ze het door hebben dat ze tegen me praat en haarzelf al antwoorden terug geeft?"  Ze lacht terug en zegt " spannend he" 
En dat is het! Spannend! Mensen vroegen mij de laatste keren "en Rat, heb je er zin in?" En 'zin in' kon ik bij deze reis niet plaatsen. Ik kijk er zeer naar uit, ik ben heel erg benieuwd, ik heb een verlangen. Een hart dat iets wilt gaan doen in het land waar onze roots liggen. Het land waar onze voorouders vandaag komen. 
Te spannend is het omdat ondanks dat je een programma hebt gekregen en weet waarom je gaat het nog steeds niet kan invullen.
Als we in Dubai zijn dan hebben we meer dan de helft van de reis al gehad, daar stappen we over in een ander vliegtuig naar Chennai ( Madras). 
Genoeg tijd om niets te doen, lekker niets doen. En dat is wat ik toch niet zo goed kan. Ik doe mijn laptop open en werk nog de laatste mailtjes weg. Nieuwe ideeën schrijf ik op en maak opnieuw nog een To Do list van wat ik nog moet doen en niet vergeten. De playlist van mijn muziek luister ik af en voordat ik het door had hadden we al gegeten, een bollywood film gekeken, nog meer muziek geluisterd, geklets in het vliegtuig, op zoek geweest naar wifi in the air! En dat is me even gelukt om verbinding te hebben. Hoe dan? Geen idee. Alle magazines bekeken, nog even wat vooruit gewerkt, verhaaltjes verzonnen van mensen in het vliegtuig. Als Frankwin er zou zijn zou hij zeggen "schat, je zit weer te staren naar mensen" 
De reis is mij voorbij gevlogen, voordat ik het wist konden we uitstappen. 

Hebben we turbelentie gehad en daalden we snel naar beneden of schoten we de lucht in..........? uuuuuuuuuuhhhh? Mijn moeder zegt  van wel dus 😉
Anyways! Ik ga op zoek naar koffie!!!!!

Ruim 2 uur hadden we om rond te lopen op  the airport in Dubai.
Ontzettend veel vitrinekasten met sieraden en horloges. Goud en zilver van over de hele wereld. Ongelovelijk hoe mensen hier opdringen en met kinderwagens je wegduwen om bij de vitrinekasten te komen.
Gelukkig waren er ook nog mensen die in alle rust aan het wandelen waren. Wij dus!
Meteen viel ons op dat wij niet meer opvallen hier. Alleen maar donker gekleurde en getinte mensen liepen in haast rond. De blanke mensen vallen hier op voor ons.

Mam? Waar is mama?' Ik draai me om en probeer haar te vinden, met snelle passen loop ik terug om haar te vinden. Niet leuk, in nederland haar vinden is al moeilijk omdat ze klein is en nu haar vinden in Dubai met allemaal kleine donkere mensen? Lichte paniek hier! Ik zie haar staan bij een vitrinekast 
' Mam, wel even zeggen als je stopt ergens' 
' ow ja roept ze'  Ik gooi mijn handen in de lucht en gebaar haar Paniek! Ze lacht, ik lach! 
Pffffff ik heb haar gevonden😅

In alle rust drink ik mijn koffie american op. En hier begon het : "Onze zoektocht naar WIFI'

De vliegtuig was in één woord CHAOS! Een en al kleur in de vliegtuig, van mensen tot verschillende soorten outfits, kledijen en saris.
Allerlei zinnen in verschillende talen ving ik op in deze rechthoekige ruimte. Huilende baby's, mannen die hun vrouwen op een commanderende, denigerende manier vertellen of in gebarentaal voor mij, iets van hun verwachten of eisen
Jongelui die de wereld gaan verkennen hoor ik in het engels. En de rest van de mensen, no clue what they are doing here.
Ik vroeg me af of deze chaos normaal is aan deze kant van de wereld. Iedereen reageert hier klaarblijkelijk alsof dit de normale gang van zaken was. Deze reis leek niet te eindigen.
Wij zaten in het midden van een 3de vliegtuigcabine. Links en rechts 3 stoelen naast elkaar en in het midden 4 stoelen.
Drama! Wat een drukte! Het geluid kwam door je koptelefoon je oren in.
Mijn maag draait om, misselijk, krijg ik nou echt buikpijn? Dit gaat niet goed! Nu begrijp ik onze kinderen..... ik zou wel willen vragen ' uuuh Pilot, are we there yet?"